Er is nog zomer en genoeg
wat zou het loodzwaar
tillen zijn, wat een gezwoeg
als iedereen niet iedereen
ter wille was
als iedereen niet iedereen
op handen droeg. (Judith Herzberg)
Deze tekst sprong vandaag in mijn hoofd toen ik weer eens stil kwam te staan bij de gekke tijd waarin we nu leven.
Het is absoluut niet zo dat ik loodzwaar til, of zwoeg. Ik verkeer in de luxe positie dat corona mij vooral veel tijd voor de tuin bracht, veel stilte, veel rust, veel bezinning. Dat het mij moed gaf om erna weer onze activiteiten op te pakken. Dat er niemand in mijn omgeving is getroffen door een zware vorm van de ziekte, laat staan overlijden. Dat ik geen ouder in een verpleeghuis heb. Dat mijn schoolgaande kinderen ver verleden tijd zijn.
En nu is er nog zomer. Zomer met nieuwe blaadjes aan de bomen die dreigden te verdrogen. Zomer met courgettes aan de planten die we zo dapper plantten. Zomer met een vijver die langzaam vol stroomt en bekikkerd en besalamanderd raakt. Zomer, met genoeg. We zien de kinderen weer. Kleinkind komt alweer logeren. We maken ons op voor het programma met genoeg inschrijvingen. Gasten, wat kijken we er naar uit.
Gaat er achter die schermen van jullie nou echt niets mis, is er nooit iets vervelends, vragen vrienden die ook mijn blogs en facebookberichtjes lezen. Ach ja. We streven naar leven in harmonie. Naar verdraagzaamheid. Naar gastvrijheid. Maar als ik mezelf steeds beter leer kennen, weet ik ook dat al dat gezelschap en het harmonieuze samenleven als de deur achter mezelf dicht zit best wel eens bemopperd wordt. Dat ik mezelf weer herken als die kluizenaar, die zo graag alleen is. Die het liefst zonder al te veel discussie, afstemmen, wikken en wegen zelf bepaalt waar de courgette, de vijver, Franciscus, de tomaat staat en hoe die behandeld wordt. Een oud trekje waar ik leerde tegen grote broers op te boksen en niet geleerd heb om veel te overleggen, dingen ter discussie te stellen, mijn ongelijk toe te geven.
Maar het belangrijkste is dat hier ondanks alles, iedereen iedereen ter wille is. Dat het toch goed en bijzonder is om het met elkaar te doen. Dat we elkaar de ruimte geven. Dat we elkaar op handen dragen. Dat we gedragen worden. Door God, het licht of hoe het heet. Door de broeders. Door onze achterban en trouwe vrijwilligers.
Geen zwoegen, toch zweten in de tuin. Niet loodzwaar tillen, toch heen en weer sjouwen met kruiwagens, compost, kruid, mulch, takken, potjes, plantjes. Het lijkt wel of de permacultuur zich ongemerkt ook al in ons sociale leven doet gelden: zorg voor de mensen, zorg voor de aarde, delen van overvloed. Dat blijven we doen, dat blijven we vieren, dat streven doet leven!
Heb je onze nieuwsbrief al gelezen? Je kunt je inschrijven via de website.