Het is begin november en de zon schijnt. Een paar dagen geleden was het 20 graden. Gisternacht heeft het gevroren. We zitten midden in een volgende coronagolf, én een gedeeltelijke lockdown. Biden zou zomaar de volgende president van de VS kunnen worden. Nieuwe vluchtelingen kloppen aan de poort. We hebben nieuwe kozijnen gekregen, deze houden de kou buiten en de warmte binnen. We eten nog elke dag verse groenten uit eigen tuin. Er melden zich regelmatig mensen die stappen willen zetten naar onze leefgemeenschap. Het nieuwe herfstblad valt van de lindebomen en vindt een nieuwe bestemming als mulch en compost. Bij de Broeders en de Huijberg is nog niemand door het virus geveld.

Zo kan ik nog wel even doorgaan. Elke dag is er nieuw nieuws. Groot en klein. Hemeltergend of niet om over naar huis te schrijven. Dichtbij of ver weg. Maar het gaat me allemaal aan het hart. Mijn hart en brein hebben het er maar druk mee: wat trek ik me echt aan, waar doe ik wat aan, wat uit ik, wat houd ik binnen?
De Huijberg is temidden van al het gewoel in de wereld toch mijn grootste punt van aandacht. Van zorg wilde ik bijna schrijven. Zorgen is een mooi werkwoord, en die zin bedoel ik het ook. Ik wil graag zorgen dat we hier kunnen blijven, kunnen groeien, kunnen laten zien wat het leven hier waard is. Iets nieuws beginnen. Maar het is al begonnen, en dat merken we goed. Het is mooi dat zo veel mensen de weg al weten te vinden. Dat de tuin al zoveel opbrengt. En mooie ontmoetingen bewerkstelligt. Dat de aarde er tranen kan opvangen, vuur laat branden, dat er water stroomt, en een frisse wind waait.

En toch is weer een nieuwe periode zonder gasten en activiteiten iets wat me dieper raakt dan ik had gedacht. We zijn hier toch om ons leven te delen met anderen? Om te inspireren, om mensen een adempauze te geven, om ze mee te laten genieten van ons groene leven en de groene omgeving? Moet ik daar nu nieuwe wegen voor verzinnen? Ga ik een podcast, een filmpje, een zoommeditatie, een online wandeling organiseren? Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. Dus schrijf ik maar een blogje. Roepen we mensen op om vooral contact op te nemen als ze in deze tijden willen komen proefwonen. Richten we ons op het inrichten van de groene vleugel. Bestellen we nieuwe bomen, nieuwe compost, nieuwe zaden, nieuwe mensen. We zingen nog maar eens een lied, lezen een tekst, worden stil. Dat helpt altijd. En verheugen ons op nieuwe tijden, wanneer dan ook. Corona zal niet eeuwig blijven. De nieuwe aarde is welkom.