Jaja, ik hoor het menig lezer al zeggen: je kunt iets starten, of beginnen, maar opstarten is geen Nederlands woord. Nou dan niet. We zitten hier toch mooi in de opstartfase van onze Huijberg, en ook in dit jaar 2020 kom ik best wat opstarthobbels tegen.
Maar inderdaad, we zijn begonnen. Vorige week woonde ik hier al vijf maanden. Vijf maanden van verhuizen, schilderen, isoleren, website bouwen, omgeving leren kennen, broeders ontmoeten, buren leren kennen, tuin aanleggen, cursus permacultuur volgen, vier meerdaagse groepen onderhouden, meditaties doen – buiten en binnen, vespers ‘aan de overkant’, … Pas vijf maanden, maar het lijkt al een jaar.
Vanmiddag waren we naar Zeeland geweest, en voelde ik me bijna thuis toen we Brabant weer inreden. Had ik twee jaar geleden niet kunnen vermoeden. Ik zeg zelfs al ‘houdoe’, soms. Maar dat klinkt nog niet zo goed.
Gister wandelde ik van Bergen op Zoom naar De Huijberg (16 kilometer), en had geen enkele moeite met opstarten. Ondanks de nieuwe wandelschoenen met bijna-blaar stapte ik er vrolijk op los. Maar ik heb dan ook nooit geweten dat dit stukje Nederland zo prachtig mooi is. Ik ben wel vaker in natuurgebieden geweest waar op de bordjes bij de ingang de prachtigste vogels afgebeeld staan. Maar die zag ik vervolgens lang niet altijd. Gister stond er een zwarte specht op, die grote gaten in dode bomen kan maken. Ik was al heel blij dat ik die gaten al snel ontdekte. Maar dat hij himself even later boven mijn hoofd een veelstemmig geroffel zou laten horen… Het was echt waar. En het duurde best even voordat hij een volgende roffel gaf. Ik zag die opstartfase in zijn kop. Ondertussen dacht ik aan die wetenschap dat de hersens van een specht iets schokdempends of vloeibaars of ik weet niet wat voor eigenschap hebben. En ik zag hem denken: er staat iemand naar me te kijken, dus zal ik het nog wel doen? Maar hij deed het. Ander stuk stam. Nieuwe toonsoort. Wow. Ik liep nog vrolijker verder. Even later hoorde ik hem lachen. Een hoge, schelle lach. En dacht: dit is dus voor het eerst van mijn leven dat ik een zwarte specht zie, hem hoor roffelen en hoor lachen. Dat vond ik zo bijzonder dat ik me niet kon voorstellen dat ik ooit nog deze lach zou verwisselen met die van een grote bonte specht bijvoorbeeld. Maar nu een dag later durf ik dat al niet meer te geloven. Maar mooi was het. Ik hoop toch zo dat hij zich weer laat zien, als we vrijdag 7 februari die route weer lopen met de pelgrims op weg naar De Huijberg. Dat zijn van die opstartactiviteiten. Dingen waar ik muziek in hoor, en zo van harte hoop dat mensen zich ertoe laten verleiden. Want er is hier zo veel te genieten, te wandelen, te lachen, te roffelen, om uiteindelijk ‘houdoe’ tegen te zeggen. Wandelend bezinnen dus. Met of zonder opstarthobbels. Meld je gerust aan en laat je verrassen! 

Naschrift d.d. 15 januari:
Vandaag weer een ‘opstarthobbel’ genomen – eindelijk de vogelhuisjes opgehangen die al sinds november stonden te wachten. Samen met een stoere vrijwilliger die wel hoog op de ladder durfde te staan. Twee minuten nadat de eerste hing in de eerste eikenboom (warm aanbevolen vanwege eikenprocessierupsen) komen we terug bij de boom en kijk! Er zit een pimpelmees de boel te inspecteren. Hij/zij kijkt naar boven, naar beneden, naar binnen, ondersteboven. Zal ik naar binnen of niet? Nee nog niet. Vliegt weg. Komt terug. Boven beneden, ondersteboven, kopje naar binnen, naar buiten, steeds verder naar binnen, en floep. Binnen! Naar buiten. Kijken. Heen en weer vliegen naar de tak erboven. Pfff. Spannend hoor. Dat is pas opstarten. Van het nieuwe broedseizoen. Op hoop van zegen!