Profetisch…?!

Dat project van ons is vijf jaar geleden geboren. Toen kwam Marion in haar eentje naar Huijbergen, pionierde, ontgon, en een jaar later ontstond de Huijberg met Rob en mij erbij.
We groeien, we botsen, we stromen, we worstelen en komen steeds weer boven. Heel belangrijk daarbij zijn al die mensen die ons steunen. Of ze nu elke week meewerken. Meeleven op afstand. Of telkens weer terugkomen voor nog een meerdaagse activiteit. We krijgen zo veel van ze terug. Vandaag nog een mail in reactie op nieuwsbrief en ‘de schreeuw van de aarde’: Ik heb zo veel respect voor jullie hoe jullie de Huijberg tot een groene spirituele plek weten te maken… een ankerpunt voor groene harten! Heel erg knap hoe jullie de verschillende invalshoeken weten te vinden om mensen te boeien… wat een uithoudingsvermogen ook! Petje af…
Of zoals dit weekend, in de evaluatie met de tien mensen die met Franck Ploum en broeder Bram vier dagen hebben ‘losgelaten in vertrouwen’. De eerste brandt los: zo heerlijk, de voeding, de beleving, elke maaltijd is een feestje van de aarde op mijn bord. Iemand vult aan: alle goede gaven van schepping en aarde – geestelijke/spirituele én natuurlijke – komen hier mooi samen.
Tenslotte is er nog iemand, die alles beaamt wat de anderen de hemel in prijzen, en aanvult het is zo belangrijk dat er profetische plekken zijn zoals deze. Dat woord profetisch raakt mij. Dat klinkt groots. Serieus. Iets van lang geleden. Maar ook voel ik herkenning. Is dat het, waarom het soms zo zwaar voelt? Zo onbegrepen. Zo dwaas misschien wel? Niet gehoord in je eigen dorp of land? Ik zoek het nog maar eens op, wat kenmerkt profeten? Ze zeggen de waarheid. Ze vermanen. Ze verkondigen onwelgevallige boodschappen. Ze zijn mensen van God, tussenpersonen tussen hemel en aarde. Ze vragen aandacht voor de aarde, de veerkracht, de toekomst. Ze wijzen ook op knelpunten en dwaalwegen. Roepen mensen toe ‘keer je om’. Maar ze worden uitgelachen, weggehoond, genegeerd, voor gek verklaard. Het is tenslotte de woestijn.
Maar als ze wel gehoord en erkend worden, als er goed geluisterd wordt, geven ze hoop, geloof, toekomst, vertrouwen.
Ben ik dat? Doen wij dat? Blijkbaar proeven mensen iets van dat laatste in ons leven. En geeft het mij een steuntje in de rug. Misschien mag ik best wat harder roepen. Profeten van alle tijden zoeken naar de beste manier om je stem te laten horen. Soms word je moe, cynisch, verbitterd. Je hebt een lange adem nodig. Soms voel je niet meer wat het ook al weer was, waardoor je geroepen werd. Of wie je riep. Wat je nu eigenlijk wilt roepen. Of op wie je kon terugvallen. Maar soms, als het dan gestormd heeft, geonweerd, gedonderd en gebeefd, dan luister je daarna naar zo’n zacht suizende stilte. En weet je weer: o ja, hier wil ik zijn, dit is het waar het gebeurt, in mij en om mij heen. Dit is de waarheid die de toekomst nodig heeft. Je kunt hem proeven, ervaren, beleven. In het dagelijks leven en in een zachte, suizende, groene stilte. Hier is de plek waar ik woon. Welkom, zoek niet verder, het is er al. Ik-ben-er-al. Hier. Nu. Maak het je gemakkelijk. Kies voor eenvoud. Vertrouwen. Laat alle ballast los. En keer je om. Klinkt simpel toch? Dit leven en de aarde zijn het waard. Goddank.

Voel je ook geroepen: van 9-12 november begeleid ik samen met broeder Bram en broeder Theo vier ‘keerdagen’. Over omkeer en ecologische bekering.
Of eind augustus: ‘De schreeuw van de aarde’ met Franck Ploum.
Welkom! https://dehuijberg.nl/programma/

Foto: ‘je kop boven het maaiveld uitsteken’ – graanveldje De Huijberg