gciscaans leven anno 2022 :
hoe Stoutenburg toekomst kreeg in de Huijberg
Dat was de titel die wij gaven aan deze lezing.
met als ondertitel of blikvanger:
een verhaal over de Huijberg,
over verbondenheid en gedrevenheid,
over moed en daadkracht.
Alleen het laatste stukje bleef over in de PR.
Het eerste deel is vooral waar het over gaat: franciscaans leven na Stoutenburg.
De rest proef je er hopelijk in mee.
0 Wat was Stoutenburg?
Deze 24e Stoutenburglezing staat in de traditie van het Franciscaans Milieuproject dat van 1990-2017 woonde en werkte op de Stoutenburgerlaan nummer 5 in het gehucht Stoutenburg, ten oosten van Amersfoort, tussen Hoevelaken en Leusden.
Geworteld in de Franciscaanse Beweging ontstond hier een leefgemeenschap die in een kloosterlijk dagritme met elkaar zorgde voor tuin en bos, op een spirituele basis, geïnspireerd door liefde voor de aarde en liefde voor mensen.
Verbondenheid was een sleutelwoord, in de omgang met elkaar, het openstaan voor gasten en meewoners,
verbondenheid ook met de aarde – de plek waar we woonden en de aarde als geheel,
en verbondenheid met de Ene, het Ene, het Al, de Liefde of hoe je God ook noemen wilt.
Verbondenheid kwam tot uiting in een brede spiritualiteit, die zich liet voeden door bijbel en meer, door dichters en denkers, door inheemsen, indianen en indiërs, uit alle windstreken.
Stoutenburg was een plek waar 27 jaar lang veel mensen zich door die inclusiviteit en openheid welkom voelden en zich lieten inspireren tot groen leven in verbondenheid.
Guy Dilweg en Cocky van Leeuwen waren er de mensen van het eerste uur. Ze bleven er 27 jaar, in wisselende samenstellingen tussen zo’n 20 en 4 vast bewoners. Marion Gieben woonden er zeven jaar. Rob en Marjan hebben er de laatste 3 jaar gewoond. En gewerkt. Het was een echte woon/werk/leefgemeenschap. We verdienden ons geld met de activiteiten en verhuur.
Het Franciscaans Milieuproject Stoutenburg hield op te bestaan in oktober 2017, precies 5 jaar geleden. Huiseigenaar Utrechts Landschap stelde ons voor een huurverhoging die we niet konden en wilden opbrengen. Juridisch aanvechten daarvan liep op niets uit. De acht laatste bewoners pakten de boel bij elkaar en vertrokken.
- Wat is er deze 5 jaar gebeurd?
Marion, Pieta, Rob en Marjan vertrokken eind september 2017 op pelgrimage naar St Agatha. De 7 verhuisauto’s waren daar al uitgepakt. Bedoeling was daar een kloosterleven à la Stoutenburg te vormen, als ‘Groene kloosterhuis’. De vreugde duurde vier maanden. Toen werd duidelijk dat het project daar bij nader inzien toch niet levensvatbaar was.
Cocky en Guy verhuisden naar een woning Amersfoort, de Groene gemeenschap. Ieder een verdieping, een verdieping voor vieren en ontvangen, en een begane grond als woonkeuken.
Ida trok weer naar haar huis in Amsterdam, en beweegt zich nu richting Olst, een grijsgroen woonproject.
Marco en Carolien wonen ondertussen op hun derde adres in Baak, met veel erfgoed en gedachtengoed van Stoutenburg in huis en tuin.
Marion vertrok na het débacle in Sint Agatha als pionier naar de broeders van Huijbergen.
Rob en Marjan kozen na Sint Agatha voor de Hoogstraatgemeenschap in Eindhoven. Na een jaar voegden ze zich bij Marion en ondertussen bestaat ook de Huijberg alweer drie jaar. In de woorden van Guy ‘een volwaardige dochter’ van Stoutenburg. Met op dit moment (bijna) 6 bewoners:
Rob, Marjan, Marion, Liedewij, Jos, Pauline. De laatste drie wonen nu mee in hun proeftijd van een half jaar. Aletta neemt helaas komende week afscheid na een jaar meewonen.
Vandaag dus het verhaal vanuit De Huijberg, in het licht van wat we meenamen uit Stoutenburg. De Huijberg is een leefgemeenschap die woont in het voormalig bestuurshuis van de Broeders van Huijbergen. Dankzij die broeders hebben wij de kans gekregen om hier die droom, dit ideaal te onderzoeken en vorm te geven. Zij hebben het lef gehad om ons binnen te halen. Zij laten ons op gulle wijze hun huis, een vleugel van hun klooster en een steeds groter deel van hun tuin beheren. We maken veel van hun leven mee, geven maandelijks samen een vesper vorm doen receptiediensten, zijn met elkaar in gesprek over onze spirituele franciscaanse basis en hoe we die naar de toekomst samen kunnen uitbouwen.
Ons woonhuis is aan de overkant van hun klooster. Bij dat klooster is een groot park met oude bomen. Achteraan in dat park is ons stuk tuin waar we een stille plek met labyrint en meditatiekoepel creëerden. Waar diverse kruidencirkels zijn. Een stuk moestuin. Een vijver. Een geodome. We plantten een tiny forest op een andere plek op het terrein. Legden een schooltuin aan op een stuk tuin dat grenst aan de basisschool. Een deel van het gebouw hebben we sinds anderhalf jaar in beheer: er zijn gastenkamers, er is een eetkamer, een meditatieruimte, een groene zaal om groepen te ontvangen. Een kruidenkamer, kloosterwinkel en een atelier. Groen, dat is een kernwoord, onthoud het.
Maar nu eerst: als introductie op de plek van de Huijberg, een kort filmpje. Gemaakt op een woensdagochtend in september, door Ferdinand Borger. Om een sfeerbeeld te krijgen.
- Het franciscaans milieuproject Stoutenburg: wat was er franciscaans en hoe leeft dat voort in de Huijberg?
Het meest Franciscaanse aan Stoutenburg was om te beginnen natuurlijk broeder Guy. De franciscaan waar het allemaal mee begon, die mensen en idealen verzamelde, zijn bronnen paraat had, zijn visie op menszijn, zijn basis in de overtuiging: er staat ons wat te doen.
Bijzonder is het wel dat bij de broeders van Huijbergen, het klooster waar wij onderdak hebben gevonden ook de basis voor het spirituele leven ligt in de leefregel van Franciscus. Het is een congregatie uit de zogenaamde 3e orde Franciscanen. Al anderhalve eeuw hebben ze hun hart bij opvoeding en onderwijs, scholen gesticht, internaten, juvenaat. En nu zijn ze in ruste, maar nog steeds van harte een broedergemeenschap met hun hart open voor de aarde, de jeugd, Franciscus, Maria en God. Ze staan open voor onze manier van leven, gaan mee in de roep om verduurzaming, doen moeite om onze franciscaanse interpretaties te verstaan.
De Huijberg volgt nog steeds het Stoutenburgse dagritme met vaste tijden voor inspiratie, rust, samen zijn, eten en drinken, en vrije tijd. Dag begint met de ochtendmeditatie buiten om 7.30 uur. Een tekst, een wandeling, lichaam wakker maken, ogen openen, aandacht verzamelen, stem smeren met een lied, je verbinden met elkaar in een groepshug, een kleine uitwisseling. Een inspirerend begin van de dag.
En nog steeds putten we daarbij onder andere uit dit magische boekje, een verzameling teksten en gedichten die in 2009 rond het jaarthema ‘Aarde, mijn aarde’ verzameld zijn. Het is een soort kruikje van de weduwe van Sarafat: de inspiratie raakt nooit op, er verschijnt telkens toch weer iets nieuws. Regelmatig leest iemand er iets uit waarvan we zeggen ‘o wat mooi, stond dat er ook in?’ Jammer dat het niet meer te koop is. Af en toe via Marktplaats, tegen woekerprijzen…
Vanuit die verbinding met de aarde, het buiten zijn, de natuur met tuin, bloemen en vogels, volgen we de seizoenen. Dit alles vormt een belangrijke bodem voor ons leven.
Die verbinding met de aarde en de natuur wordt ook gelegd in de voeding. Vegetarisch, biologisch, liefst uit de buurt, eerlijk/fair, zoveel mogelijk puur en onbewerkt. Lekker veel zand uit je eigen groente wassen, aardappels vanuit de eigen grond de oven in met eigen rozemarijn en tijm. Eenvoud in recepten, het doen met wat er in huis is, wat in het seizoen past, wat in de tuin staat, wat er overbleef van gisteren: de kunst van de kok is zich beperken. Waardoor vaak toch de meest creatieve heerlijke maaltijden op tafel staan. Mede dankzij de tuin waar het in de zomer onbeperkt bloemen plukken (en eten) is.
Die tuin is een grote verbindende factor tussen Stoutenburg en de Huijberg. Zo’n paradijs op aarde willen we daar ook zo graag. Maar de start was een grote grasvlakte. ‘Siberië’ genoemd in de volksmond van de broeders. Dus wat een verrassing na het eerste jaar, dat de klaprozen, korenbloemen, viooltjes, koningskaarsen, goudsbloemen zich al bijna net zo weelderig lieten zien als in Stoutenburg. Wat blijken we daar veel geleerd te hebben in het zonder gif, in balans tuinieren, het kweken en verwerken van kruiden. Beetje biodynamisch, beetje permacultuur. Een groot verschil is wel de rijke moestuingrond van Stoutenburg, en het klapzand van de Huijberg. Het zal nog heel wat jaren kosten voordat daar de opbrengsten vandaan komen die we op Stoutenburg kenden. Voeden van de bodem is ook hier weer het devies. Compost, blad, rust. Niet spitten, bodem bedekt houden. Een andere grote spelbreker is het water tekort. Met af en toe een groot verlangen naar die mooie bron die maar bleef stromen in de tuin in Stoutenburg, en dat grote vat met water dat nooit droog stond. Wat is water en regen toch een zegen. En wat hebben we zorgelijke zomers gehad de afgelopen jaren.
Wat was er nog meer Franciscaans aan Stoutenburg, wat we bij de Huijberg nog steeds, of weer, of anders maar toch doen?
Vieren, waken, vasten, bidden.
Energiezuinig wonen, de broeders hebben ondertussen in onze woning geïnvesteerd in nieuwe kozijnen en spouwmuurisolatie. Tof!
Bewust inkopen, bewaren en weggooien, afval beperken, recyclen.
Bij de maaltijd met de klankschaal aandacht vragen voor stilte, dankbaarheid en verbondenheid. Voor gerechtigheid, vrede en de heelheid van de schepping.
Ons programma waar we franciscaanse waarden willen uitdragen via activiteiten rond bijvoorbeeld bewust natuurlijk leven, Laudato si’, wisseling van de seizoenen, groene theologie, Thomas Merton, De heilige natuur. En over niet al te lange tijd Verduursamen met Franciscus.
Elke keer weer activiteiten met volop ruimte voor ontmoeten, beleven, ervaren en van en met elkaar leren.
Gastvrijheid oefenen. Dat is een ware leerschool. Voor wie zet je je deur open? Wie heet je van harte welkom? Tegen wie zeg je ‘sorry we zitten vol’.
Deze vragen zijn verbonden met de belangrijke vraag: hoeveel veerkracht heb je als groep, als bewoners, om er te zijn voor anderen? Hoeveel ruimte heb je in je huis en je hart voor zwervers, pelgrims, asielzoekers, poezen, vrienden, geestverwanten?
Door schade en schande worden we wijs. Liefst delen we onze plek met zo veel mogelijk mensen. Maar er zijn grenzen aan die plek en aan onszelf, en soms denken we dan terug aan Stoutenburg, en weten we weer dat ze daar ook lessen hadden geleerd.
Vijf weken een dakloze vrouw met vier honden in de logeerkamers, dat was wat veel. Een nacht een zwerver, o nee pelgrim, onderdak bieden. Hadden we haar toch niet de kans moeten geven te laten zien wat ze waard was omdat ze zo graag bij ons wilde wonen?
Een zwerfkitten waarmee de buurman op de stoep staat, ja Marion had er wel plek voor in haar hart en haar kamer. Maar de poezenliefde delen we niet allemaal, en allergie en liefde voor vogeltjes hebben gewonnen. De kitten kreeg een nieuwe plek. Elf Oekraïense vluchtelingen, vier moeders, zeven kinderen… met behulp van broeders en dorpsgenoten hebben we ze waardig opgevangen, en na twee weken ook weer verder geholpen naar de reguliere opvang.
Die vluchteling via Vluchtelingenwerk? Hij was welkom, maar het feit dat we vegetarisch eten en geen vlees in huis willen heeft hem waarschijnlijk afgeschrikt.
We leren onszelf en elkaar steeds beter kennen. Hoe zorgen we voor onszelf en voor elkaar. Hoe geef je je grenzen aan?
Het moeilijkste is misschien wel om de liefde voor elkaar te oefenen, zeker als je het niet met elkaar eens bent of elkaar niet kunt begrijpen of bijhouden.
Anders dan op Stoutenburg wonen we in een kleiner huis en zitten best op elkaars lip. Soms vraag iets tijd, reflectie, openstaan, mens van goede wil zijn en vergeven, om weer met elkaar verder te kunnen. Dan is het de kunst om onvoorwaardelijke liefde in de praktijk van het dagelijks leven toe te passen. Maar wel het allerbelangrijkste waar het in het leven om gaat, vind ik: groeien in Liefde.
We leren langzaam. En oefenen. En leren nee zeggen. Maar toch ook vooral ‘ja’, tegen dat mooie leven dat we leiden. De blije mensen die we om ons heen hebben. De vrijwilligers die met ons mee werken. De prachtige grond waarop we staan. De vele gasten die de gastvrijheid prijzen en dankbaar zijn dat er een plek is waar natuur en spiritualiteit op deze manier samengaan. De rijke traditie waar we uit putten.
Een groot verschil met Stoutenburg merken we wel: de Huijberg ligt midden in het dorp. We verklappen het maar vast. Veel mensen die alleen onze website bekijken zijn verrast. Daar laten we inderdaad vooral al het groen zien, van onze tuin, het park van de broeders, de prachtige bossen en heide in de omgeving. We liggen aan een dorpsstraat. Met verkeer, motorclubs op zondag, landbouwtrekkers liefst ook om 5 uur s morgens. Ons woonhuis ligt aan de ene kant van de straat, het klooster aan de andere kant. We lopen heel wat heen en weer. Onze permatuin grenst aan de straat. Het dorp loopt langs, we kunnen zwaaien en groeten. We worden op de vingers gekeken. De broeders en wie maar wil kunnen door de tuin lopen. Op Stoutenburg was het terrein meer privé en eigen. Bij de Huijberg is het fijn om mensen te zien mee genieten. Rust vinden. Bloemen waarderen. Insecten fotograferen. Maar onze manier van tuinieren roept ook vragen en reacties op, die niet altijd rechtstreeks naar ons geuit worden. Het wilde, het ruige, het niet allemaal ontgonnen en aangeharkt: het is voor veel mensen nieuw, ongewoon, vreemd.
Corona maakte inburgeren natuurlijk ook niet makkelijker. Ondertussen krijgen we toch een steeds betere band met mensen uit het dorp.. De schooltuin helpt daarbij wel mee, en ook het bezoek aan de zondagse vieringen van de broeders, de gezamenlijke vespers, de winkel. We zouden nog meer willen ontwikkelen om de deur vaker open te kunnen zetten: buurtmaaltijden, eigen vieringen of meditaties, wandelingen, natuureducatie met kinderen, repaircafé voor kleding, wie weet wat in de toekomst nog allemaal mogelijk is.
Maar eerst: de basis van leefgemeenschapsleden mag best wat breder. We merken dat zo’n milieuvriendelijke, spirituele, vriendelijke, groene, leefgemeenschap die een beetje los lijkt te staan van de wereld met haar gedruis en stress en gedoe, voor veel mensen aantrekkingskracht heeft. We hebben ze geteld – degenen die zich bij ons gemeld hebben – het zijn er dertig. Van degenen die als ze gast waren bij een activiteit en zeiden ‘wat moet ik doen om hier te mogen wonen, kan ik eens met jullie praten’ tot en met degenen die na een half jaar proef wonen toch vertrokken, om wat voor reden dan ook. We zijn blij dat we ook wat het ingroeitraject betreft de ervaringen van Stoutenburg mee konden nemen: kom eerst als gast bij een activiteit, draai dan eens een week mee om te proeven of het een beetje lijkt op wat je verwacht. Als dat van twee kanten positief lijkt kom je een maand. En na die maand een half jaar.
Maar meer gasten en deelnemers aan de activiteiten zijn ook meer dan welkom, om ons leven mee te delen, de groene boodschap en liefde voor de aarde te verspreiden en om voor broodnodige inkomsten te zorgen!
- Dan nu de vraag die we van het voorbereidende duo van deze lezing mee kregen om jullie te betrekken in ons verhaal:
Welke handvatten houden we hieraan over in het leven van alledag?
Wat kom je tegen, waar loop je tegenaan, wat kom je in de wereld, in jezelf, in anderen tegen. Hoe ga je ermee om en wat houdt je op de been?
Want als mensen van goede wil hier bij elkaar, hebben we misschien wel dezelfde vragen en zorgen.
De aarde kreunt in haar voegen. Barensweeën noemt Paus Franciscus het in Laudato si’, maar het zijn meer doodskoortsen. Wat kunnen we doen om het tij te keren? Om mensen bewust te maken? Te laten kiezen voor een natuurlijker manier van leven, in evenwicht met de aarde die ons draagt en voedt?
Laten we om te beginnen onszelf en elkaar dragen en voeden. Met positieve, inspirerende, hoopgevende gedachten en daden.
Dus gewoon volhouden aan de leefstijl van ‘genoeg’. Minderminderminder. Het kan nog altijd. We hebben het zo goed. Maar laten ook de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen.
En ja, dan telkens die terugkerende vraag: wat kan ik daar op mijn eigen plek, in mijn eigen leven aan doen?
Wat ons helpt en steunt is dat dagritme. Vaste momenten op je dag voor stilte, aandacht, rust. En andere momenten voor fysieke, mentale, sociale activiteiten.
Die aandacht, die inspiratie elke dag weer zoeken en (laten) voeden is een van de krachten van wat we hier toch maar even het Stoutenburgse leven noemen. Het hoeft niet groot, of bijzonder of nieuw te zijn, die tekst die je leest, dat lied dat je zingt. Als je het maar doet. Je stem smeert, je mond opent, je hart laat raken. Jezelf voedt en laaft aan die bron van woorden… en stilte.
Dat we elkaar hebben gevonden, dat we hier samen zijn, dat we weten van zoveel mensen die met ons verbonden zijn is een hoopgevend teken. We hoeven het niet alleen te doen. Zoek gelijkgestemden op. Creëer verbondenheid met elkaar, met plaatselijke natuur-, milieu-, geloofsgroepen.
Loop mee in een demonstratie. Onderteken een petitie, elke dag is er wel weer een die oproept om een ander goed, groen actiepunt te onderschrijven. Ook dat schept een band, hoe dun ook.
Blijf plezier & vreugde zoeken. We zeggen het net zo hard tegen onszelf als tegen jullie. Moedeloosheid, uitzichtloosheid, ergernis – het ligt allemaal op de loer. Jezelf en je doelen te serieus nemen. Te zwaar tillen. Humor, vreugde, het gaat soms niet vanzelf, maar omring je ook daarmee. Lok het uit, laat je uitdagen. Bij ons is het Rob die af en toe een avondmeditatie vult met ‘ik heb een heel zwaar leven’ van Brigitte Kaandorp, of ons door middel van lachyoga aan het lachen krijgt. Tsjonge wat moet ik soms een drempel over om mijn serieuze frons weg te krijgen. Maar wat is het heerlijk om domweg te starten met gegrinnik en te eindigen in geschater…
Ga wandelen. Marion is daar goed in. Die weet bij ons de plek, een rondje van drie kwartier, naar het berkenlaantje waarvan ze altijd weer oplaadt. Verstandig en wijs. En ook hier zeg ik het weer tegen mezelf nog meer dan tegen jullie: trek die wandelschoenen vaker aan en trek de deur even achter je dicht. Het ritme van je stappen en je adem: het helpt om de weg van je hoofd naar je hart te maken. Naar de aarde en naar God.
Dat helpt ook om je lange adem te trainen. Geduld. Grond onder je voeten. Basis. Het uithouden met jezelf. En daardoor ook met anderen.
Plant bomen. Of begin met een, ook al goed.
Bedenk wat voor jou belangrijke waarden zijn. Het helpt ons om steeds weer te bedenken: we willen gastvrij zijn, voor vriend én vreemde. We willen onze deur openhouden. We willen onbevooroordeeld mensen tegemoet treden. Eenvoudig leven. We willen flexibel zijn naar elkaar, meebewegen met wat er gebeurt. Organisch noemen we dat soms. Geen koersen vastleggen, maar af en toe een steen in de rivier leggen en kijken wat de stroom dan doet.
Zo kun je ook oases creëren, bronnen, dat kan zo helpen in de dorheid en droogte van het bestaan… Letterlijk, door water te laten stromen, een vijver of vijvertje te graven, door vogels de ruimte te geven. Door een living chapel te creëren, of een kleine laudato si’ oase. Maar ook door af en toe een verademing te zijn voor jezelf, de aarde, de natuur.
En af en toe zul je dan merken dat je tegen de stroom in gaat. Dat anderen je niet begrijpen. Dat je commentaar krijgt. Uitgelachen wordt. Dat het niet netjes is wat je doet. Een rotzooitje zelfs. Of niet van deze tijd. Of gewoon een beetje gek. Weet dan dat je in goed gezelschap bent. Van de narren en de profeten. Van trendsetters en visionairs. Van pioniers en durfals.
- En dan vijf jaar na de sluiting van Stoutenburg: wat ging er door?
Ik hoor het Guy nog zeggen: we zijn roependen in de woestijn. Zo weinigen hoorden tot een paar jaar geleden die roep van de aarde, van de natuur, van het milieubewustzijn. Maar gelukkig, het leven is doorgegaan, de verbondenheid blijft en groeit. De groene gedachte leeft meer dan ooit, ook in Franciscaans Nederland. Met dank aan Paus Franciscus en zijn laudato si’, maar ook met dank aan Stoutenburg en Guy en al die mensen daar omheen die zich met hart en ziel inzetten voor een leefbare aarde. Mensen met een lange adem en goede moed.
Een paar voorbeelden uit het land van de afgelopen jaren:
In Den Bosch is het San Damiano stadsklooster gesticht. Franciscus met de vogels van Frederic Franck staat er in de tuin. Dat mensgrote kunstwerk dat na het 25jarig jubileum in de voortuin van Stoutenburg pronkte.
De clarissen in Megen maken vegetarische broodspreads en kruidenthee. Bovendien plantten zij een voedselbos. Het zijn de jongere zusters die hier ogen en nieuwe wegen hebben geopend.
De Hof van Lof en meer in Megen, de website inspiratietuinen, blijven dankzij met name Tini Brugge aandacht vragen voor groei en bloei in kerktuinen.
De interreligieuze klimaat- en geloofgroep wordt ondersteund door Milieudefensie. Marjan was erbij toen franciscaanse broeder Piet Bots op Schiphol het volk toesprak.
Er zijn Extinction Rebellion en Christian Climate Action
De rol van groene spreker vanuit de Franciscanen die Guy zo lang en glansrijk vervuld heeft wordt met verve overgenomen door Fer van der Reijken en Roland Putman. En in Huijbergen vinden we ook vele geestverwanten.
Het boek Verduursamen met Franciscus van Corrinne Groenendijk is ook een opsteker, na de Groene theologie van Trees van Montfoort en Geloof en een hoop zonnepanelen van Kees Posthumus om maar wat te noemen.
Een volgende mooie sprong voor de Franciscaanse Beweging zou zijn om geen vliegreizen meer te organiseren naar Assisi.
Misschien heeft corona toch ook het groene leven wel een handje geholpen. We zien overal in het land meer wandelreizen, meer moestuinen, meer permacultuur, meer offthegrid, meer tiny houses, meer ontspullen, meer kringloop, meer kleren delen/doorgeven, meer ‘genoeg’. Laat dat alsjeblief zo blijven en verder groeien!
Dus laten we elkaar blijven opzoeken en bemoedigen.
Zoals we hier bij elkaar zitten – laten we elkaar weten te vinden, De Huijberg weten te vinden, groene kerken, plekken, tuinen ondersteunen en oprichten.
- Want om naar de laatste vraag van ons duo Kees en Sjef te gaan, degenen die ons hier samen brachten:
Als het dan gaat om de grote klimaatzorgen en -vragen van deze tijd: wat hebben we geleerd, en wat hebben we aan het Stoutenburgs gedachtengoed?
Daar kunnen we kort én lang over praten. We kiezen voor redelijk kort:
Goed voorbeeld doet goed volgen.
Dus wat hebben we nodig, de komende jaren, dat het erom spant, dat het nog kan, de klok terugzetten en het tij keren. Of beter gezegd, wie hebben we nodig? Groene mensen, dat is de samenvatting van wat nu volgt. Dus denk dat ‘groen’ overal voor!
We hebben voortrekkers nodig,
trendsetters en trendvolgers,
licht ontstekers en lichten dimmers,
gewetensbezwaarden en protesteerders,
roepers en bidders,
doordouwers en aandachtvragers,
werkers en zwijgers,
(groene dus…) hoveniers en koks,
schoonmakers en gastvrijheid-gevers,
thuisblijvers en brievenschrijvers,
vingers-op-de-zere-plek-leggers en handen-uit-de-mouwen-stekers,
profeten en psalmisten,
kunstenaars en schoonheid-scheppers,
volhouders en hoopgevers,
rebellen en redenaars,
narren en durfals,
zuinigerds en gulle gevers,
pioniers en papaverkwekers,
volhouders en hoopgevers,
moed-erin-houders en bomenplanters,
zaaiers en oogsters,
kruidendrogers en theedrinkers,
lefgozers en ruige meiden,
behoeders en bewakers van erfgoed,
van plantgoed,
van gedachtengoed,
van leefgoed,
van elkaar,
van de aarde.
Laten we dat zijn en blijven, met hart en ziel!
Nadat ieder op een uitgeknipte hand zijn/haar eigen samenvatting van de lezing, en eigen rol had geschreven door 1 typering te kiezen uit de laatste opsomming, werden onderstaande handvatten en handreikingen uit de lezing erbij geplakt, en in de viering achteraf bezonnen en besproken:
Zoek verbondenheid, met jezelf, de ander, de Ander en de Aarde.
Houd je hart open voor de aarde, de jeugd, Franciscus, Maria, God
Eet vegetarisch, biologisch, lokaal, eerlijk, puur.
Zaai wilde, inheemse bloemen.
Voed de bodem.
Vier, waak, vast, bid.
Isoleer je huis.
Word aan tafel in stil in dankbaarheid en verbondenheid met de vrede op aarde en heelheid van de schepping.
Oefen gastvrijheid.
Bewaar je grenzen.
Zeg ‘ja’ tegen het leven.
Geniet.
Bezin je en denk: wonen bij zo’n leefgemeenschap, wat zou dat mij kunnen brengen?
Gun je zelf een paar dagen vitamine H – Huijberg!
Laten we elkaar dragen en voeden.
Deel positieve, inspirerende, hoopgevende gedachten en daden.
Houd vol die leefstijl van ‘genoeg’ en ‘minder’.
Creëer (vaste?) momenten op je dag voor stilte, aandacht, rust.
Kies (vaste?) momenten voor fysieke, mentale, sociale activiteiten.
Smeer je stem, open je mond, laat je hart raken.
Laaf en voed jezelf aan bronnen van woorden en stilte.
Doe het niet alleen. Zoek gelijkgestemden en bondgenoten.
Onderteken een petitie, demonstreer, praat mee.
Zoek plezier & vreugde & lach.
Ga wandelen. Voel de grond onder je voeten.
Train je lange adem, je geduld.
Wat is belangrijk voor jou? Voed dat.
Creëer oases, bronnen, ruimte voor water en groen en leven.
Ga tegen de stroom in.
Roep in de woestijn.
Zet je met hart en ziel in voor een leefbare aarde.
Zoek elkaar op, de Huijberg, groene kerken, groene plekken, groene tuinen.
Wees een groen voorbeeld, hoe dan ook.
Plant een boom. Of meer.
Leef de liefde.
In de afsluitende viering lazen we:
Aarde, deze (Huub Oosterhuis)
En zongen we:
In je element (t. Bette Westera, m. Edwin Schimscheimer)
Het zevenvoudig pad (t. Hein Stufkens, m. Edwin Schimscheimer)
Noyana (Zuid-Afrika)
Stuurden we onze handen met handvatten de wereld in.
En dansten we het zonnelied op muziek van Angelo Branduardi.
Marion Gieben
Rob Knipping
Marjan Bosch
De Huijberg, Boomstraat 28, 4635 CX Huijbergen
facebook: de huijberg