De kop is er af. Van onze start in Huijbergen. Rob en ik zijn verhuisd. De tuinen zijn onder handen genomen. De eerste gasten ontvangen. Klussende familie en vrienden aan het werk gezet. Gegeten van eigen oogst. Gezaaid in eigen grond. Licht en lucht en aarde verplaatst.
En nu is het herfst. De blaadjes vallen en worden door ons enthousiast verzameld op bladerhopen die de tuin volgend jaar gaan voeden. De vogels weten de weg te vinden naar onze voederplaats vol zaad, walnoten, en de dagelijkse broodkruimels. Wij weten de weg te vinden naar ‘de overkant’, waar de broeders veel meer dan goede buren zijn. We vinden de routes naar winkels, bibliotheek, helpende handen, nog meer goede buren en de vervoersdienst van het dorp (ideaal!). En we zwijgen maar even over dat eerste ongeluk en de kennismaking met de ziekenhuizen in de omgeving (Rob verbrijzelde zijn pols…).
Het leven is goed in het Brabantse land. Het was een hit toen ik jong was, nog in Den Haag woonde en geen flauw idee had van deze provincie. Maar nu weet ik dat het leven hier goed is. En zou het graag aan heel veel van jullie willen laten zien en voelen. Ondertussen gaan we vooral door met starten. Gelukkig hebben we, nu de herfst ons uitnodigt om naar binnen en naar elkaar te keren, de tijd genomen voor goede gesprekken over grondslag, inhoud en richting. Zo was daar die vraag naar ons franciscaanse gehalte. Verbinding met een klooster op franciscaanse leest, komend uit het Franciscaans Milieuproject Stoutenburg is dat natuurlijk een logische vraag. Waar we snel op een lijn zaten wat het antwoord betreft en de betekenis voor ons leven van alledag. Als ik jullie onze trefwoorden noem vormt zich hopelijk een beeld van waartoe we hier De Huijberg zijn, en waar we ons graag mee bezig houden. Eenvoud, verbondenheid, voeding, gastvrijheid, gehoorzaamheid, gelijkwaardigheid, liefde, samen, aarde, bewust, natuur, muziek. Die lijst roept natuurlijk en gelukkig ook weer mooie nieuwe vragen op. Het blijkt dat voor ons de spiritus en adem in ons geïnspireerde leven van veel kanten kan komen aanwaaien, terwijl Franciscus en Jezus belangrijke kaders vormen. Zo kunnen we ons blijven verheugen op alle stille en meditatieve momenten waar met tekst en muziek deze basis gevoed kan worden. En gedeeld, met hopelijk heel veel gasten, want gastvrij willen we van harte zijn!
De kop is eraf. Maar de kop op de palmkolen laten we nog mooi zitten, het waren dit jaar de toppers van onze moestuin. Die kunnen fijn de hele winter doorgroeien. En blaadje voor blaadje smaak en groeikracht meegeven aan steeds weer nieuwe gasten, in steeds weer andere maaltijden die hoofd en hart en lijf versterken. Van stiltemaaltijd tot kerstdiner, van retraitevoer tot pelgrimskost. Wat een heerlijk vooruitzicht!