Vanmorgen kwam er een broeder langs. Ik had hem deze week gevraagd of hij al eens in onze tuin was geweest. Nee, dat was hij wel steeds van plan, maar hij zou het nu gauw doen. Het is degene die na onze presentatie over de tuinplannen had gereageerd met ‘de tuinkabouter in mij huppelt door mijn lijf’. En zo kwam hij vanochtend ook aangehuppeld. ‘Ik ben naar jullie tuin geweest! Toen ik er voor stond en naar binnen ging overviel me een gevoel van heimwee… Ik weet niet waarnaar hoor… Maar ik werd er blij van. Wat jullie in zo’n korte tijd uit de grond gepeuterd hebben is echt fantastisch!’
Wat is het fijn om te merken dat de tuin in goede aarde valt bij zoveel mensen. Bij zo veel verschillende mensen. Dat hij gezien wordt, en geliefd. Dat mensen er blij van worden. Geïnspireerd door raken. De bordjes lezen en geraakt worden. Dat je er zo heerlijk stil kunt zitten. Ook als het in de omgeving niet eens stil is. Groen doet iets. Altijd. Overal. En toch… Toch lijkt het of onze tuin langzaam maar zeker al iets anders, meer?, ontvouwt. Alsof deze plek nog eens extra ‘welkom’ zegt. Alsof hij namens ons spreekt en laat voelen dat iedereen hier mag mee genieten.
In het Wilhelmietenmuseum is de tentoonstelling ‘Helende krachten van Huijbergen’ aan de gang. Over gezondheidszorg en genezing door de eeuwen heen. Onze vrijwilligster Edin verzorgt in dat kader regelmatig kruidenwandelingen en komt dan ook met groepen mensen in onze tuin en kruidentuin. Ze vertelt ons iets over de reacties van mensen. Mensen die er liefde voelen. Mensen die nieuwsgierig worden. Mensen die vaker willen komen. Zo wordt deze tuin vanzelf een helende kracht op zich. Vanzelf? Of hebben wij hem uit de grond gepeuterd? Het is de mooie samenwerking tussen hemel en aarde, regen en zon, ziel en zaad, mens en natuur die dit laat ontstaan.
En dan denk ik aan die andere broeder, die laatst na de presentatie van onze drijfveren reageerde met: ‘Wat ik hoor in jullie verhaal is geloof, hoop, en liefde. En dat vind ik groots. Proficiat.’
Zo krijgen we steeds weer spiegels van hoe ons verhaal, maar ook ons werk in huis en tuin, door anderen wordt ontvangen. Het woord ‘heimwee’ resoneert in mij. Heimwee naar de aarde zoals zij is bedoeld. Heimwee naar de eenheid met geloof, hoop en liefde. Heimwee naar stilte en vrede. En dan dat wonder dat je soms, even, ergens, merkt dat er al een glimp van zichtbaar is. Dat er een sluier wordt opgelicht. Voor mij. Voor ons. Voor anderen. En dat is groots.