Met een fietsvakantie in de benen is het goed thuiskomen. Dacht ik.
Na bijna drie weken doortrappen, rondkijken, uitblazen, lekker tentslapen, leven bij de dag.
De weg is het doel. En daardoor veranderde het doel voortdurend. Vlissingen werd Middelburg, Harlingen werd Enkhuizen, en ach… waarom fietsen we niet gewoon weer door naar huis? Noord, oost, zuid, west, alles hebben we gezien – thuis is best, het goede doel. (De wind kwam trouwens ook van al die kanten, het liefst tegen.)
En toen landde ik weer in het gedruis van deze woon/werkgemeenschap. Waar het leven ook niet had stilgestaan. Waar de eerste twee weken geen regen was gevallen. Waar allerlei doelen (een open dag, een film, een lezing, een folder) ondertussen drie weken dichterbij waren gekomen. En waar dat doel van ‘bloeiende aarde’ toch aardig gefrustreerd was.
Waar een huisgenoot was omgevallen. En een ander misschien wel verliefd was geworden.
Vandaar dat ik deze week mijn hoofd brak over processen en doelen. En het belang. En mijn eigen houding. Dit Huijbergse leven vraagt om openheid, flexibiliteit. Niet al te vasthoudend in waar ik naar toe wil. Wat ik gedaan wil krijgen. Hoe het eindplaatje eruit ziet. Nee, constant mee bewegen. Organisch laten groeien. Luisteren. Naar huisgenoten. Naar de aarde. Naar de broeders. Naar mezelf. Naar de regen. Of geen regen. Tijd nemen. Het doen met wat zich aandient. Het doen met wie er is. Het doen met wat ik aankan. Aan wil.
Zo’n proces vraagt geduld. En liefde. Lange adem. En vertrouwen. In onze laatste week was regen gevallen. Noodzakelijk voor alle processen. Een bron van boven of beneden. Levenswater.
Dus heb ik ook het geluk deze dagen te zien wat er gebeurt als Gods water over Gods akker loopt. Een bruine berk krijgt frisgroene blaadjes. Het zaad ontkiemt. Het gras groeit weer. De appelboom gaat bloeien. De vogels zingen. De vreugde stroomt. KIkkers in de vijver. Ik hervind mijn rust, met iedere stap op deze weg. Met een open doel. Maar die handen in de aarde, dat helpt elke dag weer, doel en proces tegelijk: toch bloeien.
Overigens ben ik van mening dat het prioriteit nummer 1 is alles te doen wat binnen je mogelijkheden ligt om het klimaat en de aarde te redden van deze dramatische crises.
Dag Marian,
Een bevrijdend mooie terugblik, zowel voor jezelf als ook voor anderen. Fijn dat je deze gave hebt. Alle goeds.
br. Bram